ԲԵԿՈՐԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ

ԲԵԿՈՐԻ ՀԻՇԱՏԱԿԻՆ

Արցախյան լեռների արծիվ փառապանծ
Դաժան թշնամու դեմ վրեժով լցված
Փշրիր խորտակեցիր թուրք զինյալ շղթան,
Եղար Ղարաբաղյան անվեհեր հսկան:

Օմարի լեռնանցքում հրաշք գործեցիր,
Բազում թուրք զինվորներ գետին փռեցիր,
Ղարաբաղյան մարտիկ հսկա ահավոր,
Կռվեցիր քաջաբար` անունդ ԲԵԿՈՐ:

Հայ ազատամարտի երկնակամարում,
Աշոտ Ղուլյան տվին քեզ Բեկոր անուն
Մարմինդ լցված է բազում բեկորներ
Չեղավ ոչ մի բժիշկ վերքերդ բուժեն:

Մեր նվիրյալ ընկեր մարտիրոսվեցիր,
Հայ սուրբերի կողքին ընդմիշտ դասվեցիր,
Փառաբանված մարտիկ վեհ Դաշնակցության
Մեր օրերի համար լեգենդ մնացիր:

Ներսիկ Իսպիրյան – Բեկորի հիշատակին

ԲԵԿՈՐ

ԲԵԿՈՐ АСКОЛКА ԱՇՈՏ ՂՈՒԼՅԱՆ

Ասկոլկա Բեկոր Աշոտ (իսկական անունը` Աշոտ Ղուլյան) ,
(1959-1992) Արցախյան ազատամարտի մասնակից, ՀՅԴ անդամ, ԼՂՀ Ստեփանակերտի առաջին վաշտի հրամանատար, «Արցախի հերոս», «Մարտական խաչ» առաջին աստիճանի շքանշանակիր:

Աշոտ Հմայակի Ղուլյան (Օսկոլկա-Բեկոր)- ծնվել է Բաքվում, 1959 թվականի հոկտեմբերի 6-ին: 1975 թվականին Ղուլյանների ընտանիքը տեղափոխվում է Ստեփանակերտ, որտեղ և ավարտում է 8-րդ դասարանը, իսկ 1985-86 ուս. տարում թիվ 1 միջնակարգ (երեկոյան) դպրոցը: 1977-79 թթ. ծառայել է խորհրդային բանակի շարքերում: 1985 թվականին ամուսանանում է: Ունի 3 որդի՝ Արթուր, Հմայակ, Բեկոր:

Աշոտը բազմարհեստ, ‹‹ոսկի ձեռքեր›› ունեցող վարպետ էր՝ դերձակ, շինարար, ավտովարորդ, փականագործ: Արցախյան ազգային-ազատագրական շարժման հենց սկզբից, կանխազգալով, որ ցույցերը սպասվող պատերազմի նախերգանքն են, և առանց զենքի ազատության չես հասնի, ընկերների աջակցությամբ սկսում է պատրաստել ինքնաշեն նռնակներ, ինքնաձիգներ, հրացաններ, նռնականետեր, որոնց փորձարկումների ժամանակ երեք անգամ վիրավորվում է: Նրա ստեղծած առաջին զենքը 16-գծանի կարճափող հրացանն էր: Իսկ երբ հասել է պահը, նա գաղտնի զբաղվել է Արցախ զենքեր փոխադրելու գործով և կանգնել ֆիդայական շարժման ակունքներում:

Մարտական մկրտությունը ստացել է Հայաստանի սահմանամերձ շրջանում՝ Իջևանի ուղղությունում, որտեղ թշնամին արդեն ոտնձգություն էր անում: Մինչ ‹‹բուն›› պատերազմական գործողությունների սկիզբը մասնակցել է հայդուկային պարտիզանական շատ գործողությունների: Հատկապես կարևոր դիվերսիոն գործողություն էր Քելբաջարում տեղակայված օմօնականներին ռազմական օգնություն տանող ադրբեջանական ռազմական շարասյան վրա հարձակումը և նրա գլխովին ոչնչացումը:
Շատ շատերից վաղ նա հանգեց այն մտքին, որ անհրաժեշտ է ստեղծել մշտական կանոնավոր բանակ՝ իր կառուցվածքով և երկաթյա կարգապահությամբ:

1991թ., երբ սկսվեց Արցախի կանոնավոր բանակի առաջին զորամասերի կազմավորումը, նրան առաջարկվեց գլխավորել առաջին վաշտը, որի կորիզը հենց իր ջոկատն էր: Աշոտը մասնակցել է Արցախում մղված մարտերի մեծ մասին՝ Ասկերան, Հադրութ, Շահումյան, Վերին շեն, Բուզլուխ, Մանաշիդ, Մալիբեկլու, Խոջալու, Կրկժան, Լեսնոյ, Քարին տակ, Շուշի, Լաչին, Մարտակերտ, Կուսապատ, Մաղավուզ, Սրխավենդ, Բաշ-Գյունեփայա, Օրթա-Գյունեփայա, Դրմբոն…

Ա.Ղուլյանն օժտված անձնավորություն էր՝ բնածին զինվորական, առաջամարտիկ, նախաձեռնող, համարձակ, վճռական, խիզախ ու հնարամիտ:
Նրա հրամանատարական տաղանդը փայլեց հատկապես 1992թ. Շուշիի ռազմագործողության իրականացման ժամանակ. առաջին վաշտը Բեկորի գլխավորությամբ առաջինն է մտնում հայկական գերյալ քաղաքը և սկիզբ դնում նրա ազատագրմանը:

1992թ. օգոստոսի 24-ի Դրմբոն գյուղի ազատագրման համար մղված մարտը վերջինը եղավ… Այս անգամ գնդակը մահացու էր, և նա հեռացավ՝ համալրելով հայոց սրբերի շարքը…

Հայրենիքին մատուցած ծառայությունների համար պարգևատրվել է (հետմահու) ‹‹Մարտական խաչ›› առաջին աստիճանի և ‹‹Ոսկե արծիվ›› շքանշաններով, արժանացել է ‹‹Արցախի հերոս›› կոչման:
Հայրենի հողի պաշտպանության սուրբ գործը, որի համար իր կյանքը զոհաբերեց Աշոտ Ղուլյանը, շարունակում են նրա մարտական ըներները: ԼՂՀ կենտրոնական պաշտպանության շրջանի առաջին գումարտակը, որն ստեղծվել է առաջին վաշտի բազայի վրա, այսօր կրում է Բեկորի անունը: Այստեղ է նա հոգեպես՝ որպես հուշ ու սրբություն, իսկ նրա հուշարձանը Ստեփանակերտում դարձել է ուխտավայր…

Աշոտ Ղուլյանի կենդանի ոգին սերունդներին հուշում է շարունակել ազատության պայքարը կորուսյալ պատմական հայրենիքի համար…