ՍՅՈՒՆԻՔԻ ԱՐԾԻՎԸ

ՍՅՈՒՆԻՔԻ ԱՐԾԻՎԸ

(Գարեգին Նժդեհ)

Խոսք՝ Վարուժան Խաստուրի
Եր.՝ Սամվել Ավետիսյանի
Սահակ Սահակյանի

Խուստուփ սարին էլի ամպեր են սև-մութ.
Նորից խորշակներ են և մահվան կարկուտ,
Գնդակներ են սուրում ու պայթում արկեր,
Եվ մեզ պաշարել են թշնամյաց զորքեր:

Կրկ.
Զարկի՛ր, Նժդե՛հ, զարկիր, մեր հոգու ասպետ,
Տար մեզ դեպի լույսը մեր քա՛ջ սպարապետ,
Զարկի՛ր Նժդեհ, զարկի՛ր, ազգի պահապան,
Մեզ է հասել հիմա զարկդ սրբազան:

Հաստատուն ենք կանգնած մայր հողի վրա,
Նենգավոր դավերից մենք չենք երերա,
Ամեն կողմից հայոց տղերքն են եկել,
Ուխտել են կռվելով՝ հայրենին փրկել:

Կրկ.

Փոթորկվում է մեր մեջ արյունը նախնյաց,
Սխրանքի է կոչում երկինքը փառաց,
Խուստուփ սարի ոգին իր գիրկն է կանչում,
Կոռնիձորից ճերմակ արծիվն է թռչում:

Կրկ.